Öykü Mandalası

 Ölümün uykudan farksız olduğunu düşünerek kendimi rahatlatıyorum anksiyetem ortaya çıktığı zaman. Başka türlü kendimi rahatlatamıyorum. Bazen öyle karamsar düşünceler içimi yaralıyor ki, geçmişte yaşadığım ne kadar olumsuz an varsa sanki hepsi 1000 ile çarpılıp üzerime çullanıyorlar gibi hissediyorum. Herşey siyah oluyor, gelecek bir anda karanlıkla doluyor. Korkuyorum. Evden çıkasım gelmiyor. Hücremin duvarlarından taş eller uzanıp sırtıma darbeler vuruyor gibi hissediyorum.  Ancak uyku aklıma geliyor sonra. Her gece uyuyor ve ertesi güne uyanıyorum. Ölüme en benzeyen şey uykudur şu yaşamda. Bilincin kapandığı an bu andır ve biz uykuya asla korkunç bir anlam yüklemeyiz. Çünkü uyku korkunç değildir, doğal bir şeydir. Ölümüde bu şekilde yumuşatıyorum zihnimde. Ölüm uykudur, gözünü kapar dalarsın ve bir başka alemde tekrar açana kadar anlamazsın ne kadar süre uykuda kaldığını. Uyanmak gibi bir histir bu. Aradan geçen zamanı adeta derin uyku anında hiçe saymışızdır ve zamanda sıçramışızd

Elindeki defteri camdan dışarıya doğru tutmuştu Fyn. Silgi tozlarının sadece rüzgarla temizlenmesini istiyordu defterinden. O yüzden sabırla tutuyordu camda. Fakat bir sorunun yaklaştığını bilmiyordu. Kısa süre içinde irkilerek öğrenmek zorunda kaldı. 'Sen o camda ne yaptığını sanıyorsun öyle?' diye bağırdı öğretmeni. Endişe ile elindeki defteri aşağı düşüren Fyn üzüntü ile döndü. 'Şey defterimi aşağı düşürdüm.' dedi üzgün bir tonla. Öğretmeni şaşkın bir şekilde cama yöneldi ve aşağı baktı. Defter gerçekten de düşmüştü. Söylene söylene içeri girdi ve camı kapattı. 'Bu cam bir daha açılmayacak. Bıktım senin şu tuhaf takıntılarından Fyn. Biraz uyum sağlamayı öğrenmen gerekiyor. Rüzgarı hissetmeyi seviyorsun diye sınıf kurallarını hiçe sayman çok bencilce bir davranış. Git ve çöp kutusunun yanında arkanı dönerek bekle.' Bir yandan başarısızlığının üzüntüsü, diğer yandan öğretmeninin cezası ona sonunda boyun eğdirmişti. Yavaş ve umutsuz adımlarla çöpün y